assoleo

assoleo
as-sŏlĕo ( ads-, Ritschl, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Roth), ēre, v. n., to be accustomed or wont (to do, to happen, etc.; only in the 3d person sing. and plur. and impers. ):

ponite hic quae adsolent (sc. poni),

Plaut. Pers. 5, 1, 7; id. Ep. 1, 1, 5: quae adsolent, quaeque oportet Signa esse ad salutem, omnia huic esse video, * Ter. And. 3, 2, 1 (adsolent ergo consuetudinis est;

oportet rationis, Don.): cum multa adsoleat veritas praebere vestigia sui,

Liv. 40, 54 fin.; 34, 44.—Hence the expression:

ut adsolet,

as is wont to happen, as is customary, as usual, Cic. Leg. 2, 9, 21: prima classis vocatur, renuntiatur;

deinde, ita ut adsolet, suffragia, etc.,

id. Phil. 2, 33:

sacrificio, ut adsolet, rite facto,

Liv. 37, 14; 1, 28:

ob quem imbrem novemdiale, ut adsolet, sacrum fuit,

id. 23, 31 fin.:

verbenas coronasque, ut illic assolet, obtulisse,

Suet. Vesp. 7:

cum in hortis D. Bruti auguris commentandi causā, ut adsolet, venissemus,

Cic. Lael. 2, 7:

legiones, non laetae, ut adsolet, neque insignibus fulgentes,

Tac. A. 1, 24; 3, 1; Suet. Ner. 7, 34.

Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. . 2011.

Игры ⚽ Поможем сделать НИР

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”